Comfortgrot

Het is ergens midden in de nacht.
Ik hoor het zachte tikken van de regen op de tent.
Zo’n geluid waar ik normaal zielsgelukkig van word.
Ik draai me nog eens om in mijn warme slaapzak.
Probeer het gevoel weg te drukken.
Het zo lang mogelijk uit te stellen.
De slaap weer te vatten.
Tot ik aan alles voel: hier kom ik niet onderuit.
Ik moet eruit.

Na nog enige tijd moed verzamelen, rits ik mijn slaapzak open, de tent open, worstel me in mijn schoenen en loop de bosjes in. De regen valt mee, het klonk harder op de tent dan ik dacht. Buiten voelt ze verrassend zachter aan. Het licht van de maan schijnt me bij. Als ik niet veel later opgelucht en een liter lichter mijn broek weer ophijs, besef ik me: dit is waar het leven over gaat.

Hoe verschuilen we ons vandaag de dag als moderne holbewoners graag in onze comfortgrot? En welke weerstand roept het op als we onze comfortgrot c.q. comfortzone uit willen stappen? Vragen die bij mij opkomen na het lezen van het boek 'Waar is het avontuur?' door Brigitte Ars. Er is veiligheid, zekerheid en het voelt vertrouwd in die comfortgrot van ons, maar ondertussen worden we ook een beetje in slaap gesust. Wat gebeurt er als we die zone van discomfort in stappen? Een beetje avontuur toevoegen aan onze dagelijkse sleur?

Ik ga er van ‘aan’. Het zijn de momenten waarop ik mij het meest levendig voel. Het begint bij mij vaak op het moment dat ik mijn verwarmde huis achter me laat en naar buiten stap. Zoals ik opnieuw ervaarde tijdens een weekendje kamperen met een vriendin.

We struinden rond. Vonden een mooie plek voor een picknick. Gingen op avontuur met onze kompas-app. Zetten net voor het donker onze tent op. Genoten zeer voldaan van onze zelfgekookte maaltijd (waarom dat camping eten toch altijd 3x zo lekker smaakt?!). Warmden ons op rond het vuur met mooie gesprekken met mensen die we pas een half uur geleden hadden ontmoet. Het grote in het kleine.

Maar misschien gebeurde het pas echt op de oncomfortabele momenten. Bang zijn om het koud te krijgen. Midden in de nacht wildplassen in de regen. Het moment van de regen instappen om ontbijt te maken na een lazy morning in de tent. Alles nat inpakken. Een middag door regen en wind aan de wandel zijn en behoorlijk doorweekt een weg banen door de modder.

De voldoening. Het avontuur. Helemaal eruit zijn, loskomen van alles. Betekenisvolle momenten. Groeien. Diepgaande verbinding en ontmoeting.

En voor al wie zich afvraagt: waarom zou je dat vrijwillig doen?
Probeer het vooral eens zelf 😊

“The only way that we can live, is if we grow. The only way that we can grow is if we change. The only way that we can change is if we learn. The only way we can learn is if we are exposed. And the only way that we can become exposed is if we throw ourselves out into the open. Do it. Throw yourself.”
-C. JoyBell C.-