Onze avonturen op de Kungsleden

“Climb the mountains and get their good tidings. Nature's peace will flow into you as sunshine flows into trees. The winds will blow their own freshness into you, and the storms their energy, while cares will drop away from you like the leaves of Autumn.”   - John Muir -  

De taxi zet ons af bij de camping, hier eindigt de autoweg en begint het ‘einde van de wereld’ gevoel. Vanaf hier zullen we een week lang de wildernis in gaan. Zo’n 110 km van Nikkaluokta naar Abisko in Noord-Zweden. Over de Dag Hammarskjöldleden die onderdeel is van de Kungsleden.

Een week in een hiker’s bubble. Het landschap dat gekleurd wordt door grote rugzakken met regenhoezen en een muts of capuchon erboven. Ver weg van de menselijke beschaving met de daarbij horende geluiden zoals auto’s, treinen of vliegtuigen, slechts af en toe een helikopter die komt overvliegen. Zonder telefoonbereik en daardoor nog meer ‘hier en nu’ en échte verbinding met elkaar als groep. Boven de poolgrens en het grootste gedeelte van de tocht ook boven de boomgrens. De elementen die het voor het zeggen hebben en zich niks aantrekken van de plannen die wij gemaakt hebben. (Lees: vast komen te zitten door de storm en daardoor een rustdag nemen in plaats van gaan voor de detour die we in gedachten hadden)

Leven op gevriesdroogde maaltijden. Flapjacks (havermout repen) die je aan het eind van de week niet meer kunt zien. Een week waarin watervallen oversteken, van steen naar steen hoppen, wiebelige bruggen overgaan en heel wat kilometers over planken lopen dagelijkse kost is. Ontelbaar vaak regenkleding en warme laagjes die aan- en uit gaan. Een levensritme dat al snel verschuift naar vroeg opstaan en vroeg naar bed. Lifehacks ontdekken zoals plastic zakjes aan je voeten als alles nat is.

Hutten zijn je rots in de branding. Het typische beeld van alle rugzakken en wandelstokken buiten tegen de muur bij aankomst. Binnen op kunnen warmen en nadenken over wat het plan wordt. En dan draait het maar om één ding: wat wordt het weerbericht? Life in the cabin: een keuken vol dampende pannen, dineren bij kaarslicht, buiten hout of water halen, vele nationaliteiten, de kou weer in om naar het compost toilet te lopen en godzijdank een drying room.

Een onderdompeling in woeste en onbeschrijfelijk mooie natuur. Bergtoppen die eerst nog op afstand liggen, maar die steeds dichterbij komen. Zo wordt je steeds meer onderdeel van de natuur. Ook door het water dat je overal onderweg uit riviertjes en watervallen kunt drinken, de bosbessen die in overvloed aanwezig zijn om te plukken. Rendieren die staan te grazen in het mos en opgaan in het landschap. Regenbogen die reiken zover je kunt kijken. Overal je tent mogen neerzetten volgens het Scandinavische ‘Allemansrät’. Hopen op het zien van het Noorderlicht. Inzoomen op dit landschap om zelf uit te zoomen, los te komen van alles wat er speelt in je leven. Een afstand die helderheid geeft.

Een week die door alle intense ervaringen veel langer voelde dan een week. Soms was het bikkelen en afzien. Terug naar je primaire behoeften om te kunnen overleven. De padvinder in mij werd wakker. Wildkamperen, iedere dag weer verder trekken, vuurtjes stoken, zwemmen in ijskoud natuurwater, leren hout kloven en hakken, een introductie in het gebruik van kaart en kompas en zelfs kunnen opwarmen (ontspannen) in de sauna.

Kortom, een week in het teken van 'friluftsliv' (vrije-lucht-leven), avontuur, eenvoud en een groot gevoel van vrijheid.

De komende dagen neem ik je mee in onze ervaringen onderweg.