Hoogtepunt (4)
Dag vier. Een kantelpunt. De gedachten aan thuis en werk zijn de afgelopen dagen naar de achtergrond verdwenen. Wat overblijft is hier ‘zijn’. De rest doet er even niet meer toe. Met open zintuigen, ons verwonderen, wat mijmeren en dagdromen, soms een tijdje ergens stilstaan om de schoonheid en de stilte van al het natuurschoon in ons op te nemen.
De bewoonde wereld voelt ver weg, alsof we in een andere wereld zitten en de gewone wereld even niet meer bestaat. Het wordt steeds stiller in mij. Zonder dat we dat hebben afgesproken lopen we regelmatig een stuk in stilte, ieder in haar eigen gedachten verzonken.
Na drie dagen back to the basics en wandelen in deze ongerepte serene omgeving gebeurt het als vanzelf: je laagjes vallen eraf. Net als de rollen die je thuis hebt, die hier zomaar van je af glijden. Het leven is versimpeld tot de grootste eenvoud met nog maar weinig handelingen op een dag, weinig keuzes en nul ruis. ‘Wat blijft er dan over?’ vraag ik me af.
Het is flink steil omhoog als we de Tjäktjapas beklimmen, het hoogste punt van onze tocht. Hoe hoger we komen, hoe fenomenaler het uitzicht achterwaarts wordt op het dal waar we de nacht ervoor gekampeerd hebben. Het water meandert zo ver je kunt kijken het dal door, tussen prachtige bergtoppen. Aan de andere kant opent zich vervolgens een heel nieuw vergezicht: het dal waar we naartoe gaan. De groene hellingen met veel mos verruilen we voor meer bruine en grijze bergtoppen.
Ineens valt er een kwartje. Dit is dus waar het mij om gaat. Dit is waarom ik wandel en mijn vrije zomervakanties hieraan besteed. Deze eenvoudige manier van leven opzoek, die mij een maximaal gevoel van vrijheid geeft. Ik voel me niet zozeer een 'andere' Talitha zonder al die laagjes, ik voel me vooral dichtbij mezelf, heel puur. Dit zijn de momenten dat je bij je kern komt, in jezelf landt, samenvalt met wie je ten diepste bent. En dan zijn mensen op hun mooist en het meest krachtig. Moments that matter.
En dit is waar ik in geloof, dit is waarom ik Unravel (mijn onderneming) ben gestart. Een helderheid die zich als een nieuwe zekerheid bij me aandient. Het gaat mij om dit soort offline ervaringen waarbij al het andere wegvalt en de elementen die het werk doen. Meer is er niet nodig. Zodat je je kunt verbinden met de natuur, jezelf en elkaar. Door alle uitdagingen onderweg wordt de innerlijk kracht en potentie aangeboord die al die tijd al in je zat en kom je tot je essentie.
Dat hoeft niet gelijk zo groots en extreem als een week op de Kungsleden, dat kan ook in het klein. Het is alsof ik het beginpunt heb gevonden, de intentie die er al die tijd al was maar nu tastbaar wordt. Een gevoel van richting, van purpose, voelen dat dit mijn weg is, ook al weet ik nog niet precies wat de vorm wordt.
We komen even op adem en nemen de tijd om te genieten van het uitzicht dat ook aan deze kant onbeschrijfelijk mooi is. De zon doet een poging om erdoor te komen, maar wordt geblokkeerd door een rij wolken. We hebben geen haast, dus blijven hoopvol staan wachten. En dan is daar het moment: voor het eerst in vier dagen breekt de zon door! Ein-de-lijk! We zijn ‘over the moon’ van blijdschap en doen een vreugde dansje. In de warmte van de zonnestralen laden we wat op. Klaar voor de afdaling.