Eindstreep (5)

Daar zitten we dan. Allemaal op een eigen steen in de rivier. Het zijn de laatste meters tot ons eindpunt in Abisko. Hoewel we een trein te halen hebben, staat de tijd hier nog een moment stil. Het laatste stuk hebben we steeds al langs een woeste waterval gelopen. Nu zitten we er middenin.

Voor me uit zie ik nog een laatste keer de bergtoppen liggen, een moment van terugkijken. Het afscheid nemen is begonnen. Omringd door bomen in herfstkleuren, het water stroomt en kabbelt om me heen. Het zonlicht glinstert op het water. Ik zie witte schuimkoppen, beweging in het water en schaduwen op de stenen. Het kabbelende geluid overstemt de rest van de geluiden van de wereld. Voor even is het alleen het water en ik.

Ik voel een diepe dankbaarheid dat dit water er is, ons leven geeft. Met de zon op mijn gezicht besef ik me: de (levens)stroom is er al, is er altijd. Ik ben er onderdeel van. Ik hoef me er alleen maar mee te verbinden. Dat is precies wat er deze week is gebeurd. Een mooie reminder om mee naar huis te nemen.

Dan is het toch echt zover: tijd om de terugtocht naar de bewoonde wereld te aanvaarden. In alle eerlijkheid komt die sneller dichtbij dan me lief is. De laatste meters zijn gevuld met dubbele gevoelens: euforie over de eindstreep die in zicht komt, maar ook innerlijk verzet, ergens nog niet willen dat het klaar is, alles nog even vol in me opnemen. Dankbaar voor de mooie reis, ontroerd, tegelijk voelt het nog onwerkelijk dat we zo bij het eindpunt staan. Het is me gelukt, dankzij mijn eigenwijsheid en moed om gewoon te gaan en dankzij mijn fijne reisgenoten.

De geluiden van de autoweg komen dichterbij. We naderen een tunneltje onder de autoweg door, als symbool voor de overgang naar de bewoonde wereld. Dan komt de befaamde ‘start poort’ van de Kungsleden in zicht, voor ons de eindstreep.

Een treinreis van vijf kwartier brengt ons terug naar Kiruna – waar wij lopend een week over hebben gedaan. Onderweg laat ik het opnieuw adembenemende landschap en daarmee ook onze reis nog eens langs me heen glijden. Wat een onvergetelijke tocht en geweldige ervaring was het!

Dankjewel Lapland, dankjewel Kungsleden. Dankjewel lieve reisgenoten. Ik neem een beetje van de trail magic mee naar huis.