Winteren

Winteren. Steeds meer besef ik me dat het een werkwoord is.
Ik winter.
Jij wintert.
Wij winteren.

En wat zijn wij er als mensheid toch verrekte slecht in. Terwijl alles om ons heen in de natuur tot stilstand komt, rent de mens het liefste even hard door. Met goede voornemens en doelen voor het nieuwe jaar.

Lange tijd wilde ik alleen maar zomer. Altijd. Het hele jaar door. Totdat mijn lichaam me pijnlijk duidelijk maakte dat dat zo niet ging.

“Planten en dieren verzetten zich niet tegen de winter; ze doen niet alsof het niet aan de hand is, en proberen niet hetzelfde leven te blijven leiden dat ze in de zomer leidden. Ze bereiden zich voor. Ze passen zich aan. Ze ondergaan opmerkelijke metamorfosen om hem door te komen. De winter is een tijd van afzondering, van schaarse middelen maximaal benutten, van genadeloze efficiëntie en uit het zicht verdwijnen; maar daar vindt ook de transformatie plaats. De winter is niet het einde van de levenscyclus, maar de beproeving ervan.” (Katherine May)

Zouden we een voorbeeld kunnen nemen aan de planten en de dieren?
De uitnodiging van de winter volgen?
Onszelf wat cocoon-tijd kunnen gunnen?

Vertragen, verzachten & uitrusten.
De stilte instappen en wachten op wat de lente brengen zal.
Kaal durven zijn als de bomen.
De leegte, het niet-weten verdragen.

En ontdekken dat het een ruimte is, waarin je kunt dansen.
Waarin alles mogelijk is – maar nu nog even niet.
Hoe heerlijk het is om het nog even niet te hoéven weten 😊

Het vraagt geduld. En vertrouwen in alles wat zich onder de grond al afspeelt, ook al is het nog niet zichtbaar. Uitzien naar wat komen gaat.

Ik oefen me erin.
Ik probeer de rust en stilte van het klooster waar ik begin januari verbleef, nog een beetje vast te houden. Begon de afgelopen week met een minimum aan afspraken. Zie momenteel alleen de mensen uit mijn inner circle. Doe alleen de meest noodzakelijke dingen. De rest kan wachten tot het voorjaar.

Ondertussen bekijk ik de vogels op mijn balkon bij hun vetbollen. Neem ik de tijd voor wandelingen. Bak ik appelflappen. Doe ik dutjes. Schrijf ik. Neem ik een ijsbad. Roer ik wat in pannen (voor het eerst zelf erwtensoep gemaakt!). Voel ik de zon op mijn gezicht. Duik ik in een goed boek, het liefst onder een dekentje. Merk ik op dat het net wat vroeger licht wordt ’s ochtends.

Er komen ideeën en plannen op in mijn gedachten. Ik schrijf er iets van op. En laat ze verder komen en gaan.

Er is een deel van mij dat nog steeds volle bak vooruit wil, zo aan de start van het nieuwe jaar. Al die plannen gelijk om wil zetten in actie. Maar ik weet ook: die tijd komt wel weer. We hebben nog een heel jaar! 😅

Nu.
Even.
Niet.

Luisteren naar het fluisteren van het nieuwe jaar, zoals Annelies Meijers het zo mooi verwoord. Ontvankelijk zijn. Dat is genoeg voor nu. De rest gaat zich vanzelf ontvouwen.

👉 Winteren, hoe doe jij dat?

📚 Leestip: het boek ‘Winteren’ van Katherine May. Aanrader! ❄